Artykuł 4.1.8.7 kanadyjskich przepisów budowlanych (NBC) 2020 zawiera jasną procedurę dotyczącą metod analizy trzęsień ziemi. Metoda bardziej zaawansowana, a mianowicie metoda analizy dynamicznej opisana w rozdziale 4.1.8.12, powinna być stosowana dla wszystkich typów konstrukcji, z wyjątkiem tych, które spełniają kryteria podane w 4.1.8.7. W przypadku pozostałych konstrukcji, może być stosowana nieco prostsza metoda równoważnych sił statycznych (ESFP), opisana w rozdziale 4.1.8.11.
Aby ocenić, czy w analizie dynamicznej konieczne jest również uwzględnienie analizy drugiego rzędu, w normie EN 1998‑1, sekcje 2.2.2 i 4.4.2.2 podano współczynnik wrażliwości międzypiętrowych ślizgów θ. Można ją obliczyć i przeanalizować w programach RFEM 6 i RSTAB 9. Współczynnik θ jest obliczany w następujący sposób: }{{\mathrm V}_\mathrm{tot}\;\cdot\;\mathrm h}\;$
Zgodnie z normami EN 1998-1 sekcje 2.2.2 i 4.4.2.2 do obliczeń stanu granicznego nośności należy przeprowadzić obliczenia z uwzględnieniem teorii drugiego rzędu (efekt P-Δ). Efekt ten nie musi być uwzględniany tylko w przypadku, gdy współczynnik wrażliwości międzykondygnacyjnej jest mniejszy niż 0,1.
Zarówno analiza drgań własnych, jak i analiza spektrum odpowiedzi przeprowadzane są na modelach liniowych Jeżeli w modelu występują nieliniowości, podlega on linearyzacji, dzięki czemu elementy nieliniowe nie są brane pod uwagę w dalszej analizie. Mogą to być na przykład pręty rozciągane, podpory nieliniowe lub przeguby nieliniowe. Celem artykułu jest pokazanie, w jaki sposób można je traktować w analizie dynamicznej.
Wydarzenia ostatnich lat przypominają nam o znaczeniu konstrukcji odpornych na trzęsienia ziemi w zagrożonych regionach. Projektowanie konstrukcji na obszarach narażonych na trzęsienia ziemi jest ciągłym kompromisem między efektywnością ekonomiczną i możliwościami finansowymi, a także bezpieczeństwem. Jeżeli zawalenie jest nieuniknione, należy ocenić, w jaki sposób wpłynie ono na konstrukcję. Celem tego artykułu jest przedstawienie jednej z opcji przeprowadzenia tej oceny.
Rozmiar domeny obliczeniowej (rozmiar tunelu aerodynamicznego) jest ważnym aspektem symulacji wiatru, który ma znaczący wpływ na dokładność, a także na koszt symulacji CFD.
W artykule tym opracowano nowatorskie podejście do generowania modeli CFD na poziomie miejscowości poprzez połączenie modelowania informacji o budynku (BIM) i systemów informacji geograficznej (GIS) w celu zautomatyzowania generowania trójwymiarowego modelu terenu o wysokiej rozdzielczości, który zostanie wykorzystany jako dane wejściowe dla cyfrowego tunelu aerodynamicznego z wykorzystaniem RWIND.
Analiza dynamiczna w RFEM 6 i RSTAB 9 jest podzielona na kilka rozszerzeń. Rozszerzenie Analiza modalna jest niezbędne dla wszystkich innych rozszerzeń do analizy dynamicznej, ponieważ przeprowadza analizę drgań własnych dla modeli prętów, powierzchni i brył.
Analiza modalna jest punktem wyjścia do analizy dynamicznej układów konstrukcyjnych. Można ją wykorzystać do określenia wartości drgań własnych, takich jak częstotliwości drgań własnych, kształty drgań własnych, masy modalne i efektywne współczynniki masy modalnej. Wynik ten może zostać wykorzystany do obliczeń drgań oraz do dalszych analiz dynamicznych (na przykład obciążenia widmem odpowiedzi).
Modele konstrukcji w programie RFEM 6 można zapisywać jako bloki i wykorzystywać ponownie w innych plikach programu RFEM. Zaletą bloków dynamicznych w porównaniu z blokami nie-dynamicznymi jest to, że umożliwiają interaktywną modyfikację parametrów konstrukcyjnych w wyniku modyfikowania zmiennych wejściowych. Jednym z przykładów jest możliwość dodawania elementów konstrukcyjnych poprzez zmianę tylko liczby przęseł jako zmiennej wejściowej. W tym artykule zademonstrowano taką funkcjonalność dla bloków dynamicznych tworzonych za pomocą skryptów.
Oprócz wstępnie zdefiniowanych modeli dostępnych jako bloki w Dlubal Center | Bloki, możliwe jest tworzenie nowych bloków i zapisywanie ich w sposób opisany w artykule z Bazy wiedzy "Zapisywanie modeli jako bloki w programie RFEM 6".
W programie RFEM 6 można zapisywać wybrane obiekty (a także całe konstrukcje) jako bloki i wykorzystywać je w innych modelach. Istnieją trzy typy bloków: bez parametrów, z parametrami i bloki dynamiczne (z wykorzystaniem JavaScript). W niniejszym artykule przedstawiono pierwszy typ bloku (bez parametrów).
Obciążenia eksplozją od materiałów wybuchowych o dużej energii, przypadkowe lub celowe, są rzadkie, ale mogą być wymogiem projektowym. Obciążenia dynamiczne tego typu różnią się od normalnych obciążeń statycznych – są to obciążenia o znacznej wartości, ale oddziałujące bardzo krótkotrwale. Scenariusz eksplozji można przeprowadzić bezpośrednio w programie MES jako analizę historii czasowej, aby zminimalizować utratę żywotności i ocenić różne poziomy uszkodzeń konstrukcji.
W normie kanadyjskiej NBC 2015 rozdział 4.1.8.7 określa w sposób przejrzysty procedury dla różnych metod analizy sejsmicznej obiektów budowlanych. Metoda bardziej zaawansowana, a mianowicie metoda analizy dynamicznej opisana w rozdziale 4.1.8.12, powinna być stosowana dla wszystkich typów konstrukcji, z wyjątkiem tych, które spełniają kryteria podane w 4.1.8.7. W przypadku pozostałych konstrukcji, może być stosowana nieco prostsza metoda równoważnych sił statycznych (ESFP), opisana w rozdziale 4.1.8.11.
Zarówno analiza drgań własnych, jak i analiza spektrum odpowiedzi przeprowadzane są na układzie liniowym. Jeżeli w modelu występują nieliniowości, podlega on linearyzacji, dzięki czemu elementy nieliniowe nie są brane pod uwagę w dalszej analizie. W praktyce jednak bardzo często wprowadzamy do modeli elementy "tylko rozciągane". W przedstawionym artykule opisano, w jaki sposób można je poprawnie zastąpić dla przeprowadzenia liniowej analizy dynamicznej.
Jednym z popularnych zastosowań konstrukcji stalowych są maszty kratowe. Przykładem tego rodzaju konstrukcji są maszty dla anten i linii napowietrznych, maszty elektrowni wiatrowych, kolejek liniowych oraz ramy nośne. Modelowanie można przeprowadzić w programie RFEM i RSTAB, wprowadzając poszczególne elementy konstrukcji. Ponadto, można skorzystać z różnych funkcji kopiowania i wprowadzania danych sparametryzowanych. Jednak ta procedura zazwyczaj wymaga czasu, wygodniej jest modelować takie konstrukcje korzystając z katalogu elementów prefabrykowanych, dostępnych w Menedżerze bloków. Elementy te są przechowywane automatycznie w bazie danych podczas instalacji programu. Tym samym, do generowania różnorodnych masztów kratowych można wykorzystać segmenty, platformy, uchwyty anten, szachty na kable itd. jako parametryzowane bloki konstrukcyjne.
W przeciwieństwie do śniegu, wiatr jest jedynym obciążeniem klimatycznym oddziałującym na każdy typ konstrukcji w każdym kraju na świecie. Prędkość wiatru zależy od położenia geograficznego budynku. Obecnie jest to jeden z głównych powodów, dla których konieczne jest wprowadzenie podziału regionalnego (strefa wiatrowa) i uwzględnienie wysokości określonej w oficjalnych normach; należy również uwzględnić zmienność ciśnienia dynamicznego w zależności od wysokości nad gruntem w „normalnym” miejscu, w którym nie występuje efekt maskowania.
Analiza pushover to nieliniowe obliczenie sejsmiczne do analizy sejsmicznej konstrukcji. Wzór obciążenia zostaje wyprowadzony z dynamicznego obliczenia obciążeń równoważnych. Obciążenia te zwiększają się stopniowo do momentu globalnego zawalenia się konstrukcji. Nieliniowe zachowanie budynku jest zazwyczaj przedstawiane przy pomocy przegubów plastycznych.
Zgodnie z EN 1998-1 sekcje 2.2.2 i 4.4.2.2 [1] do sprawdzania stanu granicznego nośności należy przeprowadzić obliczenia z uwzględnieniem teorii drugiego rzędu (efekt P-Δ). Efekt ten można pominąć tylko w przypadku, gdy współczynnik wrażliwości na znoszenie międzykondygnacyjne θ jest mniejszy niż 0,1. Współczynnik θ jest zdefiniowany w następujący sposób: }{{\mathrm V}_\mathrm{tot}\;\cdot\;\mathrm h}\;(1)$$mitθ = współczynnik wrażliwości na znoszenie międzykondygnacyjnych Ptot = całkowite obciążenie grawitacyjne na i powyżej rozpatrywanej kondygnacji, uwzględniane w sytuacji obliczeniowej Trzęsienie ziemi (patrz równanie 2) dr = wzajemny znoszenie kondygnacji obliczony jako różnica przemieszczeń poziomych dS na górze i na dole rozpatrywanej kondygnacji, w tym celu przemieszczenia są określane przy użyciu obliczeniowego spektrum odpowiedzi o wartości q = 1,0 Vtot = całkowite obciążenie sejsmiczne rozpatrywanej kondygnacji przy użyciu obliczeniowego spektrum odpowiedzih = wysokość kondygnacji
Kombinacje wyników wyeksportowane z modułu RF‑/DYNAM Pro – Equivalent Loads są generowane przez superpozycję wyników z poszczególnych odpowiedzi modalnych. Hierfür kann die SRSS-Regel als "aquivalente Linearkombination" verwendet werden. Wenn in RF-/STAHL Ergebniskombinationen zur Bemessung herangezogen werden, gibt es zwei Optionen, die maßgebenden Spannungen zu ermitteln. Entweder werden die Ergebnisse direkt aus der Ergebniskombination herangezogen. Dies geschieht zeilenweise für jede maßgebende maximale und minimale Schnittgröße. Oder Spannungen werden aus den einzelnen Lastfällen ermittelt. Die quadratische Überlagerungsregel wird dann in RF-/STAHL erneut durchgeführt.
NCI do DIN EN 1993-6, część 2.3.1 umożliwia redukcję współczynników dynamicznych dla wartości ≧ 1.1. Somit dürfen für die Bemessung der Unterstützungs- beziehungsweise Aufhängekonstruktionen diese abgeminderten Auflagerlasten verwendet werden. Sofern in KRANBAHN der Nationale Anhang "DIN" gewählt wird und die dynamischen Faktoren ≧ 1,1 sind, wird diese Abminderung automatisch berücksichtigt.